◄ پشت‌صحنه پاسخ دندان‌شکن صندوق پول به 57 کارشناس‌نمای! ضددولت

پس از آن که تنها دو روز پس از انتشار نامه 57 اقتصاددان به رئیس‌جمهور، یک خبرگزاری نزدیک به دولت از دفاع 8 اقتصاددان صندوق بین‌المللی پول از برنامه‌های اقتصادی دولت خبر داد، بررسی‌های یک دانشجوی اقتصاد نشان داد که این گزارش تحریف‌شده و مربوط به گفت‌وگوی دانش‌جعفری و شیبانی با صندوق مذکور و مربوط به بیش از 6 ماه قبل می‌باشد که در زمان لازم منتشر شده‌است
س از آن که تنها به فاصله دو روز از انتشار نامه 57 اقتصاددان به رییس‌جمهور، یک خبرگزاری نزدیک به دولت با انتشار گزارشی از دفاع 8 اقتصاددان صندوق بین‌المللی پول از برنامه‌های اقتصادی دولت نهم خبر داد، بررسی‌های یک دانشجوی اقتصاد نشان داد که این گزارش تحریف‌شده و مربوط به گفت‌وگوی دانش‌جعفری و شیبانی با صندوق مذکور و مربوط به بیش از 6 ماه قبل می‌باشد که در زمان لازم منتشر شده‌است!

این دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد می‌نویسد: قضیه از آنجا آغاز می‌شود که 57 اقتصاددان دانشگاه‌های مختلف که شاید هسته اصلی آنها در دانشگاه علامه طباطبایی بود در تاریخ سه‌شنبه 22 خرداد، نامه‌ای نه چندان سرگشاده می‌نویسند و اشتباهات اقتصادی دولت را در بخش‌های گوناگون یادآور می‌شوند (تعداد این بخش‌ها چهارده قسمت است).

اما گویا، این اساتید دانشگاه‌های ما که «کاسه داغتر از آش» بوده‌اند، غافل از این بوده که با فاصله زمانی بسیار کمی از آنها، صندوق بین‌المللی پول بر خلاف گزارش 29 می 2007 خود، که در آن رشد اقتصادی ایران را در جایگاه نوزدهم از میان بیست و سه کشور منطقه خاورمیانه و آسیای مرکزی گزارش کرده است، گزارشی ارایه می‌دهد و در آن، پانزده نقطه روشن اقتصاد ایران را توضیح می‌دهد و پشت پرده این نامه را فاش می‌‌کند.

واقعا گویا، اسرار غیبی فراوانی در این عالم هست که می‌خواهند از دولت عزیز ما حمایت و آن را از گزند بدخواهان داخلی و مافیای کثیف قدرت و ثروت حفظ کنند. چه تقارن زیبایی، که اقتصاددانان صندوق بین‌المللی پول در واشنگتن که از دشمنان یقینی ایران هستند، اینچنین به موقع و ناخواسته، نقشه‌های عده‌ای اصول غرب خوانده را نقش بر آب می‌کنند!

به راستی که «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد» و از همه چیز زیباتر آن‌که اگر اقتصاددانان داخلی در چهارده بخش، نقاط ضعف اقتصادی دولت را گفتند، عدوی ما پانزده نقطه روشن را برشمرد و آن سربازان قیصر را ناکار گذاشت.

اما آیا قضیه همین بود که در رسانه‌هایی چون فارس‌نیوز گفته شد و بعد صداوسیما و جام‌جم و حتی همین سایت بازتاب هم آن را منتشر کردند؟
ای کاش! مردم ما یکی دو گزارش از صندوق بین‌المللی پول را خوانده بودند و درمی‌یافتند که هیچ گاه صندوق این‌گونه سینه چاک دولتی نبوده است.
ای کاش! مردم ما درمی‌یافتند که صندوق نمی‌‌آید در کمتر از دو هفته، همه گفته‌های خود، از جمله رشد کم اقتصادی و پیش‌بینی تورم بالا را نقض کند و اینچنین مداح‌وار به بررسی نقاط مثبت اقتصادی ایران بپردازد. و ای کاش متوجه ادبیات دولت‌وار گونه متن نامه می‌شدیم و این تقارن زمانی ما را به ذره‌ای شک‌ وا‌می‌داشت!

اما قضیه از چه قرار بود؟
من هر چه گشتم، گزارش مورد ارجاع را در سایت صندوق بین‌المللی پول نیافتم تا اینکه خبری را در سایت دنیای اقتصاد خواندم که می‌گفت: این گزارش مربوط به اسفند سال گذشته است. با این راهنمایی، گزارش یادشده را پیدا کردم که هر چند تاریخ انتشارش اسفند سال گذشته بود، تاریخ تهیه آن 14 نوامبر 2006 بود؛ یعنی گزارشی مربوط به حدود شش ماه پیش.

و اما متن گزارش چه بود؟ بخشی از گزارش به نوعی شامل گفت‌وگوهای مسئولان ایران، از جمله شیبانی و دانش جعفری با اعضای صندوق می‌شد؛ یعنی مسئولان از سویی برنامه‌های درازمدت ما را ارایه می‌داده‌اند و آنها هم دیدگاه‌های اصلاحی خود را درباره آنها ارایه می‌کرده‌اند. البته بخش‌های دیگر گزارش به بررسی آمارهای اقتصادی ایران و پیش‌بینی آنها از رشد اقتصادی ایران می‌پردازد.

و کیست که نداند ما در مقام برنامه‌ریزی برای سال‌های بعد، چه نیکو سرشتانی هستیم و در مقام عمل چون خودمان (حال بگذریم از اینکه این ویژگی در حال یافتن شهرت جهانی است و اعضای صندوق هم با در نظر گرفتن این شهرت یا حتی بدون در نظر گرفتن آن، ایرادات فراوانی به برنامه‌ها گرفته بودند).

پیشتر دیدیم، پس از آن‌که رئیس‌‌جمهور، آمار اقتصادی کشور را اعلام می‌کرد و نهادهای گوناگون، مجبور به ساختن آن به هر راهی می‌شدند و پس از آن‌که آمار قراردادهای سرمایه‌گذاری خارجی به جای آمار سرمایه‌گذاری خارجی اعلام می‌شد و پس از آن‌که هر چه گران شد، برایش مافیایی کشف شد، که دستی در دولت‌ها و مجلس‌های گذشته داشت، حال خدا را شکر که مزرعه‌های دوستان آفریقایی ما، جلوی مافیای میوه را گرفتند، چرا که ساکت کردن صدای جمعیتی کشاورز بیکار شده، بسیار ساده‌تر از پاسخگویی به میلیون‌ها شهرنشین پر هیاهوست!
به راستی، پایان این راه کجاست؟