بیشتر انسانها حبس کردن نفس خود را برای بیش از یک دقیقه کاری بسیار مشکل می دانند این در حالی است که "استفان میسفاد" سال گذشته توانست در رقابتی نفس خود به مدت 11 دقیقه و 35 ثانیه حبس کرده و رکوردی جهانی را به ثبت برساند.

رقابتهای رکورد حبس هوا در ریه در استخرهای کودکان و در حالی انجام می گیرند که صورت شرکت کنندگان به سمت پایین استخر در آب قرار دارد. این وضعیت قرارگیری سر به خاطر جلوگیری از تقلب رقیبان نیست بلکه به منظور ایجاد "بازتاب غوطه ور شدن" در شرکت کنندگان انجام می گیرد.

این بازتاب زمانی رخ می دهد که صورت انسان در آب سرد غوطه ور می شود. در این وضعیت رگهای خونی خارجی تر منقبض شده و جریان خون را در مسیر قلب و مغز تغییر می دهند. به این شکل ضربان قلب کاهش پیدا کرده و میزان اکسیژنی که به بدن پمپ می شود نیز کاهش پیدا خواهد کرد. افراد حرفه ای با تمرین می توانند از تعداد ضربان قلب خود تا دو برابر کاهش ضربان در افراد غیر حرفه ای کاهش دهند.

تنفس شدید قبل از حبس طولانی مدت هوا در ریه از دیگر موارد حیاتی به شمار می رود. این به آن دلیل است که مغز میزان دی اکسید کربن خون را به منظور تصمیمگیری برای مقابله با بازتاب تنگی نفس کنترل می کند. به همین دلیل پاکسازی این دی اکسید کربن به واسطه تنفس عمیق و ممتد می تواند مدت زمان حبس هوا در ریه ها را افزایش دهد. در این میان برخورداری از ریه های بزرگ یکی از مزایای طبیعی برای انسانها به شمار می رود.

فیزیولوژیستها بر این باورند که تا کنون محدودیتی برای حبس هوا و تنفس نکردن پیدا نشده است. "یوهان اندرسون" از دانشگاه لاند در سوئد معتقد است غواصان ورزیده ای که در حبس نفس خود مهارت دارند انتظار دارند قبل از تغییر رکورد، میزان محدودیت برای حبس هوا در ریه ها به 15 دقیقه افزایش پیدا کند.

بر اساس گزارش نیوساینتیست، این مهارت و تلاش برای دسترسی به آن می تواند به گونه ای بازی با مرگ نیز به شمار رود. اندرسون در میان مطالعات خود دریافته است تلاش برای حبس هوا و نفس نکشیدن بر روی زمین خشک باعث افزایش 37 درصدی میزان پروتئینی به نام S100B در خون فرد می شود. پروتئینی که از عوامل اصلی اختلال کمبود اکسیژن در مغز به شمار می رود. با وجود اینکه میزان این افزایش هنوز تا حد کافی پایین است اما رقابت بر سر رکورد زدن در این زمینه می تواند در طولانی مدت باعث انباشته شدن آسیبهای مغزی در فرد شود.