دنیای اقتصاد نوشت: خاندان «آموزگار» تا پیش از فروپاشی رژیم شاهنشاهی، از مردان نامدار ایران بودند که در مناصب و مشاغل مهم فعالیت می کردند.

حبیب الله آموزگار بزرگ خاندان آموزگار در 1269 متولد شد و در 1301 به علی اکبر داور نزدیک و بعدها با تیمور تاش و نصرت الدوله نیز همکار شد. حبیب الله در 1329 وزیر فرهنگ شد و پس از پایان کار دولت علاء رییس بانک عمران شد.

جمشید آموزگار یکی از فرزندان حبیب الله در 1302 در تهران متولد شد، پس از اخذ درجه دکترا از آمریکا در 1330 به ایران آمد. او یکی از کارمندان بلندپایه سازمان اصل 4 بود که آمریکایی ها تاسیس کرده بودند. جمشید آموزگار از نخستین تحصیلکرده های آمریکایی بود که مقام بالایی در نظام سیاسی ایران گرفت و در 1334 به معاونت وزارت بهداری رسید.

وی یک دهه بعد و در 1344 وزیر دارایی شد و 8 سال در این منصب ماند و با موضوع نفت آشنا و نماینده ایران در اوپک شد. او در 1353 به وزارت کشور رفت و همچنین سرپرست سازمان امور اداری و استخدامی شد و در 1355 به جای امیرعباس هویدا دبیرکلی حزب رستاخیز نیز به او رسید. او 17 سال وزیر بود و سرانجام در 1356 نخست وزیر شد.


جهانگیر یکی دیگر از فرزندان حبیب الله آموزگار بود که به آمریکا رفت و اقتصاد خواند و در 1340 درکابینه امینی ابتدا وزیر بازرگانی و بعد وزیر دارایی شد. جهانگیر آموزگار پس از کناره گیری از دولت وزیر مختار اقتصادی ایران در آمریکا شد و در اواخر عمر رژیم گذشته به مقام سفارت اقتصادی نائل شد.

کورس آموزگار نیز از فرزندان حبیب الله بود که در 1307 متولد و در رشته راه و ساختمان درجه مهندسی گرفت و به سازمان برنامه پیوست. او بعدها پیمانکار ساختمانی شد و در سال 1342 در کابینه حسنعلی منصور معاون فنی وزیر آبادانی و مسکن شد و بار دیگر در سال 1348، اما این بار در منصب وزیر در این وزارتخانه شاغل شد.

هوشنگ آموزگار یکی دیگر از فرزندان حبیب الله است که در 1300 متولد و از دانشگاه تهران لیسانس اقتصاد گرفت و به استخدام بانک ملی درآمد... وی بعدها به لندن رفت و کارآموز میدلز در رشته بانکداری شد. اما هوشنگ پس از برگشت به ایران به ریاست کتابخانه ملی برگزیده شد، او در سال 1334 و پس از طی دوره فوق لیسانس به موسسه علوم اداری رفت و چند وقت نیز در روابط عمومی سازمان اوپک در اتریش فعالیت کرد و چند سال نیز از مدیران ارشد سازمان جلب سیاحان شد.