سفرنامه پزشک ایرانی به قاره سیاه(4)+تصاویر

قحطی زدگان سومالی، چگونه با لب‌های تشنه سر به سجده می‌گذارند

دردناکترین صحنه از یک آواره آن بود که می‌گفت: نزدیک دویست کیلومتر را با پای پیاده با چهار فرزندم حرکت کردم و هنگامی که به اردوگاه رسید، تنها یک فرزند پسر هفت ساله برایش مانده بود و در حالی که اشک می‌ریخت، می‌گفت: از تشنگی و گرسنگی، یکی پس از دیگری در آغوشم جان دادند و هر کدام را در مسیر‌های گوناگون دفن کردم و اکنون با تنها بازمانده‌ام به اینجا رسیدم. می‌دانید فرزند هفت ساله چه بر دست داشت؟ لوح چوبی قرآن. می‌دانید پدر فرزند از دست داده چه کرد؟ سجده شکر.

سرویس اجتماعی ـ در ادامه سفرنامه پزشک ایرانی که برای اعتلای نام ایران و ایرانی به همراه چند تن از همکارانش به قاره سیاه سفر کرده بود، وی بخش پایانی سفرنامه خود را برای علاقه‌مندان و بینندگان «تابناک» فرستاد.

به گزارش خبرنگار «تابناک» اجتماعی، دکتر ناصر عمادی در نوشته ارسالی خود آورده است:
سه هفته پیش، فرصتی شد تا با همراهی تعدادی از پزشکان انسان‌دوست دیار ایران اسلامی، سفر‌ دوباره‌آی به قاره آفریقا و کشور کنیا داشته باشیم. تفاوت این سفر آن بود که دیگر تنها نبودم و دیگران هم آمدند تا مرهمی بر دردهای دردمندان و نیازمندان آفریقا باشیم.

گروه پزشکی با نام پیام آوران صلح و سلامت از ایران اسلامی بزرگ با هفت متخصص و یک پزشک عمومی و یک پرستار رهسپار کنیا شدیم و قرار شد هر کدام سفیر سلامتی برای نیازمندان آفریقایی از ملت بزرگ و کهن ایران باشیم.


دیدار با وزیر بهداشت کنیا

آقایان دکتر ایزدی متخصص عفونی، دکتر قویدل متخصص داخلی، دکتر اشعری متخصص قلب، دکتر سلیمانی جراح عمومی، خانم دکتر سلطانزاده متخصص اطفال، خانم دکتر صالحی متخصص زنان و دکتر چینی گرزاده با همراهی آقای اسدی، پرستار با برگزاری چهار کمپ پزشکی در منطقه کبیری از شهر نایروبی و شهر ساحلی مومباسا و در ادامه، دیدار با وزیر بهداشت کنیا و روسای دانشگاه‌های پزشکی نایروبی و آقاخان، توانستیم بخشی از نگرانی‌ها و دلبستگی‌های ملت ایران را به ملت و دولت کنیا و سومالی اظهار نماییم؛ هرچند در ملیت، نژاد، رنگ پوست و مذهب تفاوت‌هایی داریم.

اما می‌دانیم که:

بنی آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار
دگر عضوها را نماند قرار

با اینکه یک تا دو روز پیش از برگزاری هر کمپ، اطلاع رسانی کرده بودیم، شمار چشمگیری از بیماران برای درمان آمدند. ذوق و شوق پزشکان ایرانی و استقبال بیماران آنچنان انس و الفت مشترک و گسترده‌ای پدید آورد که همه آنها از ما قول دیدار دیگر را خواستار بودند. در مقابل پزشکان ایرانی هم تجربه نمودند که اگر نیت خالصانه و صادقانه، تنها برای خدمت به محرومان و درمندان باشد، خداوند متعال آنچنان برکت و حرکتی را عنایت می‌فرماید که به فاصله چند ساعت، می‌توانیم از یک قاره تا قاره دیگر در کنار بندگان نیازمند باشیم.



 
دیدار تیم پزشکی ایران با روسای دانشگاه‌های کنیا

اما در پایان سفر، فرصتی شد تا گزارشی از مناطق شمال شرقی کنیا، منطقه آوارگان سومالیایی تهیه کنم؛ این را مدیون همکاری یکی از پزشکان شیعه کنیایی، جناب آقای دکتر شریف هستیم که همراهی ایشان در روستاهای پیرامون اردوگاه بزرگ داداب و منطقه وجیر، توانست زوایای این فاجعه را آشکار نماید.

اردوگاه بزرگ داداب در شمال شرقی کنیا در دل کویر بر پا شده و گنجایش نود هزار نفر را دارد. این در حالی است که تاکنون 450000 نفر از دو ملیت سومالی و کنیایی در آن اسکان یافته‌اند.

این اردوگاه با توجه به ورود موج مردم گرسنه و قحطی زده از دو کمپ به سه کمپ به نام‌های ایفو 1 و 2 و کمپ داگاهالی افزایش یافته است. بیشتر کشورهای دنیا با هماهنگی سازمان‌های بین‌المللی حضور گسترده‌ای در این فاجعه انسانی دارند. حضور کشور ترکیه بسیار چشمگیر بود، زیرا روزانه برای پنج هزار مسلمان افطاری و سحری می‌پختند و این یکی از چشمگیرترین فعالیت‌های انسانی ترک‌های مسلمان است که انتهای معرفت را به رخ همگان کشیدند.


اما چرا این منطقه (شمال شرقی کنیا هم مرز با سومالی) با این شرایط اسفناک روبه‌رو شد؟ مردم مسلمان بادیه نشین این مناطق در روستاهای متعدد اقماری از دو کشور کنیا و سومالی ـ که در شمال شرقی کنیاست ـ در جوار یکدیگرند، تنها از دام (گاو بز) و محصولات آن در سالها استفاده می‌کردند و در خانه‌های حصیری اسکان داشتند.

تحصیلات آنان فراگیری قرآن بر لوح‌های چوبی بوده که آن را از مهمترین بخش جدایی ناپذیر خود می‌دانستند، به گونه‌ای که در مهاجرت از روستاهای قحطی زده به اردوگاه داداب، هرگز لوح‌های چوبی سنگین برنوشته شده با قرآن را از خود دور نمی‌کردند. مهمترین مشکل این مردم که منجر به این فاجعه انسانی شد، آن بود که آنها تمام زندگی خود را وابسته به این حیوانات می‌دانستند و متأسفانه کمبود باران در سه سال اخیر، موجب خشکی صحرا و مرگ حیوانات خانگی شد؛ بنابراین، آنها مهمترین منبع ارتزاق را از دست دادند و همزمان چاه‌های سنتی ناکارآمد نعمت آب را هم از آنها دریغ کرد.

بنابراین، فقر و فقدان علمی و عملی از توسعه منابع دیگر ارتزاق همانند کشاورزی، صنعت، ایجاد قنات و حفر چاه عمیق موجب شد تا با مرگ حیوانات و خشک شدن چاه‌های سطحی به ناگهان همه امیدهای زندگی را از دست دهند و راهی جز مهاجرت به تنها مفر احتمالی یعنی اردوگاه داداب نداشته باشند.

مهمترین مناطق ورودی از سومالی به اردوگاه داداب از سه نقطه لیوبی، الواک و منطقه دیگر که نامش را به یاد نمی‌آورم، است. روزها در گرمای سوزان و برهوت با خانواده در راهند تا به این اردوگاه بپیوندند. البته هر آواره، حق ورود به اردوگاه را ندارد و شاید روزها در روستاهای اطراف می‌مانند تا امکان ورود و اسکان آنها آماده شود، زیرا تدابیر شدید امنیتی طلب می‌کند افراد صرفا آواره وارد این اردوگاه شوند.


دردناکترین صحنه از یک آواره آن بود که می‌گفت: نزدیک دویست کیلومتر را با پای پیاده با چهار فرزندم حرکت کردم و هنگامی که به اردوگاه رسید، تنها یک فرزند پسر هفت ساله برایش مانده بود و در حالی که اشک می‌ریخت، می‌گفت: از تشنگی و گرسنگی، یکی پس از دیگری در آغوشم جان دادند و هر کدام را در مسیر‌های گوناگون دفن کردم و اکنون با تنها بازمانده‌ام به اینجا رسیدم. می‌دانید فرزند هفت ساله چه بر دست داشت؟ لوح چوبی قرآن. می‌دانید پدر فرزند از دست داده چه کرد؟ سجده شکر. (عکس ها)
 

 
سجده شکر در تشنگی و گرسنگی؛ این چه عشقی است؟

آیا می‌دانید بچه‌های اردوگاه هنوز توپ ندیده بودند؟ یکی از آنها وقتی توپ را دید ترسید و گریه کرد، ولی دیری نپایید که تا ساعتها با توپ همدل و همراه شد.


صحنه دیگری که دل را بی‌اختیار گریان و اندوهگین از حال خودمان می‌نمود، نه از حال آنها، این بود که زنان مسلمان همان گونه که در عکس می‌بینید، با حجاب کامل و با لب‌های روزه در کنار مردان در نمازهای جماعتشان بودند.

از خود می‌پرسم: آقای دکتر عمادی، خانه نداری، آب و غذا نداری، زندگی خودت و خانواده ات در خطر هست، بیا نماز جماعت بخوانیم و روزه بگیریم، بعد برویم برای حل مشکل اقدام کنیم. انصافا حالش را داریم این کار را انجام بدهیم؟

نقش کمرنگ ایرانیان ما را دلگیر می‌کرد، به ویژه در مقایسه با کشور ترکیه و کویت. بسیاری از کشورها که به طور اساسی کارهای زیربنایی را آغاز کردند. حفر چاه تا عمق 300 متر، آماده کردن زمین‌های کشاورزی برای کشت، آموزش دانش آموزانی که تنها موظف به خواندن قرآن بودند، ایجاد صنعت و شرایط شغلی با شهرها و روستاهای اطراف، ایجاد سیستم آبیاری قطره‌ای و کاشتن درختان مقاوم کویری و در یک کلام، بالا بردن شرایط زندگی سنتی وابسته به دام به منابع چندگانه.

در این میان، فرستادن چند محموله دارویی و غذایی یا حضور چند روزه در کنار آنان نمی‌تواند نام و نشانی از کشور و ملت ایران باشد، بلکه حضور مستمر مهندسین، کارشناسان کشاورزی و بهداشتی، معلمان و پرستاران و پزشکان و... که موجب دگرگونی در زندگی این انسان‌ها شود، بزرگترین و با ارزشترین هدیه به چشم‌ها و دل‌های منتظر آنهاست.

خون‌آشام لیبی دستگیر شد + عکس

ملت لیبی طی بیست و هفت سالی که بن عامر در رژیم قذافی مشغول به خدمت بود، او را یکی از مهمترین پایه‌ها و ارکان رژیم قذافی و خطرناک‌ترین زن نه تنها در لیبی که در سراسر خاورمیانه می‌دانستند، بگونه‌ای که حتی دولتمردان بلندپایه رژیم قذافی از وی واهمه داشتند.

بی‌شک بزرگترین هدیه‌ای که ملت لیبی در عید فطر گرفت، انتشار خبر دستگیری "هدی بن عامر" بود که به "خون‌آشام لیبی" میان مردم این کشور معروف بود.

به گزارش فارس به نقل از پایگاه خبری الفجر، کسی نیست که در لیبی "هدی بن عامر" را نشناسد، زنی که بیش از هرکس دیگری به سرهنگ قذافی نزدیک بود.

ملت لیبی به دلیل دست داشتن وی کشتن هزاران لیبیایی نام "خون‌آشام" و "جلاد" را بر وی نهاده‌اند و یکی از انقلابیون در واکنش به دستگیری وی گفت که اکنون احساس می‌کنیم، انقلاب ما به پیروزی رسیده است.

خبرگزاری ایتالیایی "آنسا" روز گذشته اعلام کرد که هدی بن عامر در مکانی در غرب طرابلس توسط انقلابیون لیبی دستگیر شد.

ملت لیبی طی بیست و هفت سالی که بن عامر در رژیم قذافی مشغول به خدمت بود، او را یکی از مهمترین پایه‌ها و ارکان رژیم قذافی و خطرناک‌ترین زن نه تنها در لیبی که در سراسر خاورمیانه می‌دانستند، بگونه‌ای که حتی دولتمردان بلندپایه رژیم قذافی از وی واهمه داشتند.

هدی بن عامر در عملیات‌های اعدام و تخریب خانه‌های بیشماری از معارضان قذافی شرکت داشت و پست‌های مختلفی را در رژیم قذافی احراز می‌کرد که مهمترین آن شهرداری شهر بنغازی و ریاست پارلمان کشورهای عربی در سال 2009 بود.

جهان نوشت:

سایت رسمی مهدی کروبی به نقل از کمپین حقوق بشر(متشکل از حامیان سران و فعالان فتنه) از احتمال پخش اعترافات تلویزیونی مهدی کروبی خبر داد.

این سایت مدعی شده که اعترافات آقای کروبی بزودی پخش می شود اما این اعترافات اجباری است.

سحام نیوز از قول کمپین مذکور نوشته است، روانشناسان در حال آماده کردن شرایط حضور کروبی در تلویزیون هستند: نگرانی از وضعیت سلامت مهدی کروبی بدنبال اظهارات یک منبع آگاه از درون ایران که به کمپین گفت چندین روانشناس تلاش می کنند که” آقای کروبی را برای حضور در تلویزیون آماده کنند”، دوچندان شده است.

به ادعای آنان "فشارسنگینی بر روی این رهبر معترض بعد ازانتخابات وارد آمده تا او را وادار به اعترافات تلویزیونی کنند."

کمپین موسوم به حقوق بشر و سایت کروبی درباره جزئیات اعترافات وی چیزی ننوشته اند اما پیش تر برخی منابع خبری موضوع پشیمانی او از بخشی از تندروی هایش را رسانه ای کرده بودند.

رسانه های اپوزیسیون در جریان اعترافات تلویزیونی فعالان مطرح فتنه همچون محمدعلی ابطحی، محمد عطریانفر و ... هم ادعای اجباری بودن آن را مطرح کرده و مدعی شده بودند که اعتراف کنندگان پس از آزادی گفته های خود را تکذیب خواهند کرد.

آنان در همان ایام حتی ادعای خوراندن "قرص روانگردان" به متهمان و زدن "آمپول های جادویی" را نیز مطرح کردند! اما وقتی دیدند اعتراف کنندگان پس از آزادی هم بر مواضع خود صحه گذاشتند، با انواع توهین ها، آنان را خودفروخته و سست عنصر خواندند.

گفتنی است، فاطمه کروبی، همسر مهدی کروبی، روز گذشته اعلام کرد محل سکونت شیخ تندرو به تازگی تغییر کرده است.

همسر کروبی بدون اشاره به ویلای 3 میلیاردی جماران، گفته بود از ماموران خواستیم که او را به خانه خودمان در جماران منتقل کنند اما آنها این کار را نکردند.