به گزارش نامه، در سال میلادی گذشته به رقم تمام فراز و فرودهایش و مشکلات اقتصادی که برای کشورهای مختلف دنیا به وجود آمد، موسیقی پویایی خود را از دست نداده و به‌طور جدی در زندگی مردم جهان جاری بوده است. ستاره‌های تازه‌یی از راه رسیدند، ستاره‌هایی به راه خود ادامه دادند و کسانی هم که فروغ پیشین خود را نداشتند به این شکل موسیقی به حیات خود ادامه می‌دهد. مجله مشهور تایم به سنت هر ساله 10 ترانه برتر سال را انتخاب کرده است. شاید از دید آنها که خیلی جدی موسیقی را دنبال می‌کنند همه این 10 ترانه شایستگی لازم را نداشته باشند اما فراموش نکنید که در این انتخاب‌ها حضور در مین استریم و شنیده شدن بسیار اهمیت دارد. به قطعه دهم تقریبا همگی این قطعه‌ها برای عموم شهروندان انگلیسی آشنا هستند اما نکته جالب همین قطعه دهم است که از یک گروه رادیکال کهنه‌کار آلمانی است؛ گروهی متعلق به جریان پراگرسیوراک که در دهه‌های 1960 و 1970 با تجربه‌ها نامتعارف‌شان مطرح شدند اما هیچگاه گروهی برای جریان اصلی نبودند و حضور آنها در تاپ تن مجله تام بسیار عجیب به نظر می‌آید. «اعتماد» 10 ترانه برتر از دید منتقدان مجله تایم را انتخاب کرده است. شاید شنیدن آنها تصویری حقیقی هرچند با زاویه‌یی محدود از موسیقی امروز انگلیس و ایالات متحده ترسیم کند؛ تصویری که چندان هم خوشایند نیست.

gray blue Graublau-10 از گروه Can

در سال 1969 کوارتت آرت-راک آلمانی «کن» قطعه‌یی را برای فیلم فراموش شده Ein gro?er graublauer Vogel A Big Grey-Blue Bird) ضبط کرد. بیش از چهل سال بعد از آن، گروه کن این قطعه موزیک را دوباره ادیت کرد و آن را به یک قطعه راک 17 دقیقه‌یی تبدیل کرد که در آن صدای گیتار روانی میش کارولی و ارگ ارمین اشمیتز برای بازکردن جایی برای خود در میان موج عظیم صداهای رادیویی می‌جنگیدند. این اثر قطعه‌یی درخشان و کوبنده است و با چنین نمونه‌هایی می‌توان همیشه به خاطر داشت که هنوز هم ممکن است یک قطعه فوق‌العاده مربوط به دهه‌ها گذشته جایی در میان آرشیو موسیقی ما وجود داشته باشد که هنوز آن را نشنیده‌ایم.

No Time To Think-9 از گروه The Belle Brigade

آلبوم باب دیلن در سال 2012 «Tempest»، با وجود آهنگ‌های خیلی طولانی‌اش بیش از اینکه حماسی به نظر برسد خیلی ساده یک روده درازی محسوب می‌شود. شاید هم مشکل آن فقط مساله اجرای آنهاست: معمولا در کارها و آهنگ‌های افراد بزرگی چون دیلن انتظار چیزی بیش از آنچه که او در ضبط استودیویی‌اش ارائه می‌کند می‌رود. گروه دونفره پاپ-کانتری کالیفرنیایی «Belle Brigade» اما، یکی از کارهای دیلن مربوط به اواخر دهه هفتاد را که او خود هیچ‌وقت آن را اجرای زنده نکرد، در آلبوم Chimes of Freedom استفاده کرده و از آن قطعه‌یی بسیار جذاب و زیبا ساخته است. این قطعه به نام «زمانی برای فکرکردن نیست» در رده نهم جدول قرار گرفته است.

Putin Lights Up the Fires-8 از گروه Pussy Riot

شما یک گروه پانک-راک که اعضای آن به خاطر اعتراض سیاسی محکومیت دوسال زندان می‌گیرند را چه می‌نامید؟! ناخلف، بله دقیقا. این گروه روسی موفق شدند خشم رییس‌جمهور روسیه ولادیمیر پوتین و کلیسای ارتدوکس را درآورند. در طول محاکمه سه عضو این گروه، آنها تک آهنگی را منتشر کردند که یک قطعه پانک با چهار اکورد و صدای فریاد ریوت است که بیشتر به نظر می‌رسد این فریاد بر سر پوتین است. ماریا الیوکینا و نادزا تولوکونیکووا به جرم ایجاد اغتشاش محکوم شدند و در حال حاضر هم در زندان به سر می‌برند. این محکومیت تمسخر حقوق بشر است و همچنین به این معناست که پوسی ریوت نسبت به گروه‌های پانک دیگر، اثر عمیق‌تری از سیاست واقعی جهان گرفته است.

Roman IN Moscow-7 از نیکی میناج

باورش سخت است که بشنوی خواننده‌یی مثل نیکی میناج که همه جا سرو کله‌اش پیدا می‌شود یک سال مرخصی گرفته! آلبوم دوم او به نام «Pink Friday: Roman Reloaded» آلبوم درجه اولی بود که نتوانست به فروش موفقی نظیر کارهای قبلی برسد. اما از طرف دیگر قطعه‌یی که برای تیزر این آلبوم ضبط شده بود و بعد توسط خود میناج از لیست ترک‌های آلبوم حذف شد و در آلبوم قرار نگرفت تبدیل به یکی از بهترین آهنگ‌های امسال شد و این مساله نشان می‌دهد که چه چیز درباره میناج شگفت‌انگیز است.

Bangarang-6 از گروه Skrillex

دی جی اسکریلکس در ژانر هایپر اکتیو و لبریز از باسِ داب استپ (زیر شاخه‌یی از سبک موسیقی دنس الکترونیک) آهنگی کار کرده که خیلی وقت بود در موسیقی زیرزمینی، هیچ کس، چنین کاری نکرده است. می‌توان گفت او یک هیت واقعی به این ژانر ارزانی کرده. اسکریلکس 24 ساله با نام واقعی سانی مور این نام را از فیلم Hook (استیون اسپیلبرگ) برداشته فیلمی که وقتی او سه سال داشت بیرون آمد.

Master of my Craft-5، از Parquet Courts

وقتی صحبت از موسیقی ایندی (مستقل) می‌شود انتظار فضایی راحت و خوش (cool) می‌رود. و آلبوم اول گروه چهارنفره نیویورکی پارکت کورت یعنی Light Up Gold دقیقا همان چیزی است که از راک‌اند رول نیویورک انتظار می‌رود؛ عادی، بامزه، سرخوش ولی دارای نگرش و کمی پیچیده‌تر از آنچه به نظر می‌رسد و البته در عجله‌یی برای رسیدن به قسمت‌های خوب‌تر.

We Are Never Ever Getting Back-4 از Taylor Swift Together

این آهنگ قطعا یکی از بهترین اجراهای پاپ بومی همه دوران‌هاست. تیلور سوئیفت معمولا لحن و کلامی که دخترهای تین ایج با آن صحبت می‌کنند را کمی می‌پیچاند تا زمانی که کار به موسیقی می‌رسد. کنایه او در این جمله بارز است که می‌گوید «رکوردهای مستقل دیگری هستند که از کارهای من خیلی جالب‌ترند» اما نکته پررنگ ترانه و آهنگ شاید جایی است که که او با چشمانی سرد و حالتی بی‌روح در میان بند اول می‌پرسد «چی؟» (what?) و اینجا جایی است که مشخص است حرفش شوخی نیست و منظوری دارد یا شاید هم بتوان گفت استفاده زیاد و تکرار کلمه Ever و تاکید بیش ازحد بر آن نشانه این جدیت و اعتراض است.

Call Me Maby-3، از Carly Rae Jepsen

اتفاقی که برای این ترانه افتاد مثل اتفاقی بود که درباره Gangman Style افتاد. این ترانه در ماه‌های اخیر به‌طور مداوم از شبکه‌های مختلف و در سایت‌های مختلف پخش شد، همه جا راجع به آن صحبت شد و کاورهای شوخی زیادی از آن ساختند و این مساله کمی ظالمانه بود و جمله کوکی مانستر که درSesame Street نوشت «شاید آن را شیر (به اشتراک بگذارم) کنم» دیگر ضربه آخر بود. با اینکه صدای ساختگی سازهای زهی ارکسترال با سینتی سایزر در تمام طول ترانه شنیده می‌شود و مانند ترقه و اسباب آتش‌بازی اطراف صدای کارلی ری جیبسن تق تق می‌کند، می‌توان گفت این ترانه تنظیم فوق‌العاده‌یی دارد. البته جیبس یک خواننده بی‌سروصدای خوب است و این را می‌شود از چرخشی که روی هر واج در خطی که می‌گوید all the other boys try to chase me فهمید.

Gangnam Style -2، از PSY

اگر دوست ندارید حرفم را گوش کنید می‌توانید رویتان را برگردانید اما واقعیت این است که بیست سال دیگر این قطعه را به عنوان آهنگ سال 2012 به یاد خواهی آورد. قطعه‌یی که در یوتویوپ بارها و بارها دیده شده و به اشتراک گذاشته شده یک کار با طبیعتی قوی، کاری سرخوش و هجوی جالب که به زبان کره‌ای است! کاری که در یکی از محله‌های سئول انجام شد و بعد در تمام کره زمین شیوع پیدا کرد. چند نفر شنونده کنجکاو موسیقی ممکن است سراغ هیپ هاپ کره‌یی را بگیرند تا آن را بیشتر بشناسند؟ شاید خیلی کم... اما اگر شما یکی از آنهایی، حتما می‌توانی با «Crayon» کار G-Dragon آغاز کنی.

-1«Climax»، از Usher

نمی شود که همینطوری به کلایمکس برسی. مانیفست اجرایی آشر در این اثر (که به صورتی منطقی از هرچیز دیگر در اثرش صدایی بلند‌تر دارد) این است که همه‌چیز تنش آفرین است و هیچ نوع رهایی در کار نیست. البته این مساله برای این آهنگ به تنهایی نیز صادق است، در این ترانه کلمات طوری کنار هم قرار گرفته و جمله‌ها به شکلی است که گویی صحبت از یک اغواگری برای ایجاد یک رابطه است در حالی که در حقیقت صحبت از یک رابطه به بن بست رسیده، می‌کند. این ترانه سعی می‌کند تا شنونده‌اش را از خوشی و لذت رسیدن به مقصد دور نگه دارد و به جای آن شنونده سعی کند بر اتفاقاتی که در هر لحظه می‌افتد، تمرکز کند و لذت هر لحظه‌یی را که می‌گذرد، تجربه کند.